“Ik heb prikangst.” zegt Peter, net nadat hij goed en wel zit. “Niet dat ik verwacht dat we daar wat mee kunnen, maar ik meld het toch maar even, want je weet het maar nooit bij jou.”. Hij kijkt me lachend aan. En dan weer serieus “En het zit me behoorlijk in de weg.” vervolgt hij. “Telkens als ik in een ziekenhuis kom word ik licht in mijn hoofd. En ik ben zelfs een paar keer flauw gevallen!”.